***ထောက်ရှုချက်***


“ဥစ္စာကြွယ်ဝသောသူသည်ကောင်းကင်နိုင်ငံသို့ဝင်ခြင်းထက်ကုလားအုပ်သည်အပ်နဖားကိုလျှိုဝင်ခြင်းကပို၍လွယ်ကူ၏”(မာတေးဦး-၁၉း၂၄)ဒီကျမ်းပိုဒ်ဟာသခင်ယေးဇူးကသူ့တပည့်တော်ကြီးများကို ချမ်းသာကြွယ်ဝမှုနှင့်ပက်သက်ပြီးအထူးအလေးပေးဂရုပြုဖို့သွန်သင်ခဲ့တာဖြစ်တယ်။သခင်ယေဇူးကဒီဆိုဆုံးမစကားကိုပြောရခြင်းကဒီနေ့ဧဝံဂေလိကျမ်းစာတော်မြတ်ရဲ့ရှေ့အပိုဒ်လေးမှာအကျင့်စရိတ္တကောင်းမွန်တဲ့လူငယ်လေးတစ်ယောက်ကရည်မှန်းချက်ကြီးစွာနဲ့“ထာဝရအသက်ကိုရနိုင်ရန်အလို့ငှာအကျွန်ပ်မည်သည့်ကောင်းမှုကိုပြုရမည်နည်း”လို့မေးတဲ့ထားတဲ့မေးခွန်းကိုသခင်ယေဇူးကအားလုံးအတွက်ဖြေလိုက်တာဖြစ်တယ်။ထာဝရအသက်ကိုပိုင်ဆိုင်ဖို့ဘာလုပ်သင့်သလဲလာမေးတဲ့လူငယ်လေးကို“ပညတ်တော်များကိုစောင့်ထိန်းပါ”လို့လိုရင်းတိုရှင်းဘဲသခင်ခရစ်ယေဇူးကပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

လူငယ်လေးကလဲဝမ်းသာအားရစွာနဲ့ပညတ်တော်အားလုံးကိုငယ်ရွယ်စဉ်ကတည်းကထိန်းသိမ်းခဲ့ကြောင်းပြန်ပြောခဲ့ပါတယ်။အဲ့ဒီအခါမှာသခင်ယေဇူးကပြည့်စုံခြင်းရှိဖို့မင်းမှာတစ်ခုလိုနေသေးတယ်။အိမ်ပြန်ပြီးမင်းပိုင်ဆိုင်သမျှပစ္စည်းဥစ္စာတွေကိုရောင်းပြီးငါနောက်ကိုလိုက်ခဲ့လို့ဖိတ်ခေါ်လိုက်မှလူငယ်လေးဟာဝမ်းနည်းပက်လက်စွာနဲ့မျော်လင့်ချက်တွေအားလုံးသဲထဲရေတွန်သလိုခေါင်းမဖော်နိုင်လောက်ဖြစ်ပြီးထွက်သွားခဲ့တဲ့ဇာတ်လမ်းလေးကိုသိကြပြီးဖြစ်မှာပါ။ဘာဖြစ်လို့အဲ့လူငယ်လေးဟာ စိတ်အပြောင်းအလဲမြန်ရသလဲဆိုရင်သူဟာအရမ်းကြွယ်ဝချမ်းသာတဲ့သူဖြစ်နေလို့ပါဘဲ။

ဒီကနေ့ဧဝံဂေလိကျမ်းမှာကောင်းကင်ရွှေပြည်နိုင်ငံတော်မှာစံစားရဖို့ဥစ္စာကြွယ်ဝချမ်သာခြင်းဟာအဟန့်အတားဘယ်လောက်ဖြစ်စေသလဲဆိုတာကိုသခင်ယေဇူးကအတိအလင်းမိန့်ဆိုထားပါတယ်။သခင်ယေဇူးရဲ့အဆိုအမိန့်ဟာယနေ့ခေတ်ကျွန်ုပ်တို့အဖို့စိန်ခေါ်မှုကြီးတစ်ခုလိုပါဘဲ။ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ကြွယ်ဝချမ်းသာတဲ့သူတွေများလာပေမယ့်လဲဆင်းရဲမွဲတေပြီးအစာရေစာငတ်ပြတ်တဲ့လူတွေလည်းမရေတွက်နိုင်အောင်များလာနေလို့ပါဘဲ။ဒီလိုဖြစ်စဉ်တွေနဲ့ပက်သက်ပြီး-Frank Buchman( 1878-1961) ကဘာပြောခဲ့လဲဆိုတော့“ကမ္ဘာပေါ်မှာရှိတဲ့သဘာဝ သံယံဇာတအရင်းမြစ်အားလုံးဟာလူသားတစ်ဦးတစ်ယောက်ချင်းစီအတွက်လုံလောက်ပေမဲ့လဲလူသားတစ်ဦးတစ်ယောက်ချင်းစီရဲ့“လောဘ”အတွက်တော့မလုံလောက်ဘူး”လို့ဆိုခဲ့ပါတယ်။ကြွယ်ဝချမ်းသာမှုနှုန်းမြင့်လာသည်နှင့်အမျှကျွန်ုပ်တို့နေထိုင်တဲ့ကမ္ဘာမြေကြီးဟာချို့တဲ့ယိုယွင်းပျက်စီးလာပြီးအကြီးတန်လာနေပါတယ်။ကျွန်ုပ်တို့ဟာကြွယ်ဝချမ်းသာလာပြီ၊ဂုဏ်အရှိန်ဝါ၊အာဏာပါဝါရောပါရှိလာပြီဆိုရင်စိတ်ကြီးဝင်လာပြီး“ဘုရားမေ့း၊တရားမေ့၊လူမှုထောက်ပံ့ကူညီမှုတွေမေ့၊ကိုယ်ချင်းစာတရားနဲ့အပြန်အလှန်ကူညီဖေးမမှုတွေအကုန်းလုံးဆိတ်သုံးပျောက်ကွယ်လာလို့ပါဘဲ”။နောက်တစ်ချက်ကတော့သခင်ဘုရားနောက်လိုက်တွေဖြစ်ကြတဲ့ကျွန်ုပ်တို့တတွေဟာကောင်းကင်နိုင်ငံတော်ရှိတာသိလျက်နဲ့ဘာကြောင့်အဲ့ကောင်းကင်သုခရဲ့အရသာကိုကြိုပြီးတော့မမြည်းစမ်းနိုင်ရတာလဲဆိုရင်ကျွန်ုပ်တို့မှာမြည်စမ်းနိုင်တဲ့အခြေနေမှာရှိမနေလို့ပါဘဲ။ဘုရားသခင်ရဲ့ရှေ့မှောက်တော်မှာကျွန်ုပ်တို့ရှိမနေဘဲခေတ်ရေစီးကြောင်းရဲ့သားကောင်တွေလုံးလုံးဖြစ်နေလိုပါဘဲ။

ဒီကနေ့ခေတ်မှာလူသားတွေဖြစ်ကြတဲ့ကျွန်ုပ်တို့အဖို့ရွေးချယ်စရာအခွင့်အလမ်းများလာလေလေ၊မရွေးချယ်တတ်ဘဲလမ်းစပျောက်လေလေဖြစ်တတ်ပါတယ်။ဟင်းပွဲအရမ်းများတဲ့ထမင်းဝိုင်းမှာဘယ်ဟင်းကိုစားရမှန်းမသိတော့တဲ့လူတွေနဲ့တူတာပေါ့။ရံဖန်ရံခါမှာတော့ကျွန်ုပ်တတွေဟာဘုရားသခင်ကိုအာရုံပြုရင်းကောင်းသောအကျင့်စရိတ္တများကိုမွေးမြူရမည့်အစား၊တစ်ပါးသူတွေမောင်းတဲ့နောက်ဆုံးပေါ်ကားတွေ၊လက်ကိုင်ဖုန်းတွေ၊အဝတ်အစားအဆင်တန်ဆာတွေ၊နေထိုင်မှုပုံစံတေကိုတွေပဲအားကျအတုခိုးရင်းတရားတော်ကနေသွေဖယ်သွားကြတာမနည်းလှပါ။တကယ်တမ်းတော့ကျွန်ုပ်တို့ဟာကိုယ်မှာရှိတာလေးနဲ့ဝအောင်စား၊လှပဝတ်လို့ရလျက်နဲ့အတောမသတ်နိုင်တဲ့လောဘစိတ်ကြောင့်သခင်ဘုရားနဲ့ဝေးသွားကြရတာပါ။ဒါကြောင့်အမည်မသိတဲ့စာရေးစရာတစ်ယောက်က“ကျွန်ုပ်တို့ရဲ့လောဘစိတ်ကုန်ဆုံးသွားခဲ့နေ့ဟာပျော်ရွှင်မှုစတင်တဲ့နေ့ဘဲ”လို့ဆိုခဲ့ဖူးတယ်။ကျွန်ုပ်တို့ရဲ့လောဘစိတ်ကိုမရပ်တန့်သရွေ့၊ပျော်ရွှင်မှုတွေ၊ကောင်းမြတ်မှုတွေနဲ့လျှံပယ်နေတဲ့ကောင်းကင်သုခချမ်းသာကိုကြိုမြည်းစမ်းခွင့်ရမှာမဟုတ်ပါဘူး။ဘုရားသခင်နဲ့အနီးဆုံးမှာနေနေပါတယ်ဆိုတဲ့သူတော်စင်တွေတောင်ရံဖါရံခါမှာဟိုလိုလို၊ဒီလိုလိုနဲ့ဗျာတွေများနေပြီးဘုရားသခင်ကိုလည်းအစေခံချင်သလိုကိုယ်ရဲ့ဆန္ဒနဲ့လောကီရေးရာအဝဝကိုဖြည်းဆည်းချင်တဲ့စိတ်ရှိတတ်ကြတယ်။

လှေလံနှစ်ဖက်နှင်းထားတဲ့တော့စိတ်ပင်ပန်းပြီးဘုရားသခင်ရဲ့ကောင်းမြတ်ပြည့်စုံမှုကိုမဖူးမြင်၊မခံစားနိုင်ကြတော့ဘူးပေါ့။ဒါကြောင့်သခင်ခရစ်တော်ရဲ့စစ်မှန်တဲ့နောက်လိုက်သားတွေဖြစ်ဖို့ဆိုရင်လှေလံနှစ်ဖက်မနှင်းသင့်ဘူး။သခင်နှစ်ပါးလုံးကိုတစ်ပြိုင်တည်းအစေခံဖို့မကြိုးစားသင့်ဘူး။ခေတ်ရေစီးကြောင်းမှာလိုက်ပါမျောပြီးတော့တရားကိုရှာချင်လို့မရဘူး။လောကစည်းစိမ်ကိုတပ်မက်စွဲလန်းပြီးသူတော်စင်လမ်းကိုလျှောက်ဖို့မကြိုးစားသင့်ဘူး။လောကစည်းစိမ်းတွေကိုတပ်မက်တွယ်တာပြီးကောင်းကင်သုခကိုစံစားချင်လို့မရဘူးဆိုတာကိုဒီနေ့ကျမ်းစာတော်မြတ်အားဖြင့်သခင်ယေဇူးကကျွန်တော်တို့ကိုသတိပေးသွန်သင်ပေးနေတာဖြစ်တယ်။ဒါကြောင့်ကောင်ကင်ရွှေပြည်သုခချမ်းသာကိုစံစားရဖို့ကိုယ့်လက်ဝါးကပ်တိုင်ကိုထမ်းပြီးတော့သူ့နောက်ကိုထပ်ကြပ်မကွာလိုက်လျှောက်ပါစို့။ပညတ်တော်(၁၀)ပါးအပြင်စောင့်ထိန်းသည့်အပြင်လောဘ၊ဒေါသ၊မောဟတွေကင်းစင်အောင်နေထိုင်ကျင့်ကြံပြီးကောင်းကင်သုခကိုစောင့်မျှော်ကြပါစို့။